یوسف اسفندیاری۲۱ شهریور ۱۳۹۸ | ۱۱:۲۸۲۱ شهریور ۱۳۹۸زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۳ دقیقه

معرفی آیفون‌های جدید از مهم‌ترین خبرهای تکنولوژی محسوب می‌شوند و مدل‌های مختلف آیفون ۱۱ هم از این قاعده مستثنا نیستند. در این زمینه نکته‌ای که توجهات زیادی را جلب کرده، موضوع رویکرد جدید اپل در قبال نام‌گذاری این آیفون‌ها است که فقط یک نام‌گذاری ساده نیست و بخشی از اهداف اپل را هم نشان می‌دهد. در این مطلب قصد داریم به دلایل احتمالی اپل برای انتخاب این عناوین بپردازیم.

اثرات موفقیت آیفون XR

ما از قبل می‌دانستیم که فروش آیفون XR اصلا قابل مقایسه با دیگر برادران خود نیست و حتی خود تیم کوک هم در مراسم معرفی آیفون‌های جدید این موضوع را تایید کرد. اگرچه چنین موضوعی در نهایت یک موفقیت برای اپل است، اما پیام واضحی را هم مخابره می‌کند؛ اینکه تعداد زیادی از کاربران مدل ارزان‌تر آیفون را به آیفون‌های پرچم‌دار-آیفون XS و XS مکس-ترجیح می‌دهند. این موضوع، اپل را در موقعیت ناخوشایندی قرار می‌دهد. از طرفی، آن‌ها محصول جذابی به نام آیفون XR را ساخته‌اند که مورد توجه کاربران زیادی قرار گرفته، ولی از طرف دیگر، آیفون‌های پرچم‌دار این شرکت که ارائه‌دهنده پیشرفته‌ترین ویژگی‌ها هستند، زیر سایه قرار گرفته‌اند. برای شرکتی که تمرکز اصلی‌اش ساخت گجت‌های رده‌بالا است، چنین موضوعی وجهه چندان خوبی ندارد.

اما حالا اپل با نام‌گذاری جانشین آیفون XR به عنوان آیفون ۱۱ با یک تیر دو نشان می‌زند. اول از همه «لکه ننگ» مربوط به خرید یک آیفون «ارزان» را حذف می‌کند. این یک واقعیت تأسف‌آور است که برخی از کاربران برای نشان‌دادن موفقیت یا اهمیت خود، از مدل‌های خاصی از گوشی‌های هوشمند (به‌خصوص آیفون‌ها) استفاده می‌کنند و برای چنین افرادی، آیفون XR چندان مورد توجه قرار نگرفت. اما حالا اپل با این نام‌گذاری، حتی این دسته از کاربران را تشویق می‌کند بدون اینکه خجالت‌زده شوند، این مدل را خریداری کنند.

و دوما، اپل نشان داد که امیدوار است آیفون ۱۱ عنوان پرفروش‌ترین نسل جدید آیفون را از آن خود کند. این موضوع به‌خصوص برای قیمت‌گذاری آن مشخص است که از قیمت پایه ۶۹۹ دلاری بهره می‌برد. اما در مورد مدل‌های پرو چه می‌توان گفت؟ این دو مدل برای افرادی هستند که به دنبال بهترین ویژگی‌های موجود هستند و مشکل چندانی برای هزینه بیشتر ندارند.

آیفون ۱۱ پرو از چه ویژگی‌های شاخصی بهره می‌برد؟

به نظر می‌رسد مانند نسل قبلی که میان مدل‌های XR و XS شاهد تفاوت‌های گسترده‌ای نبودیم، در رابطه با خانواده آیفون ۱۱ هم می‌توان گفت مهم‌ترین تفاوت مدل استاندارد و مدل پرو در زمینه‌ی یک دوربین بیشتر و نمایشگر اولد با رزولوشن بالاتر و روشن‌تر است. اپل در مراسم معرفی آیفون ۱۱ پرو توجه ویژه‌ای را به قابلیت‌های دوربین نشان داد تا آن را به‌عنوان یک ویژگی بسیار مهم مطرح کند. اگرچه طبق تصاویر منتشر شده، ظاهرا این دوربین سه‌گانه کیفیت قابل توجهی به ارمغان می‌آورد، ولی این دوربین‌ها با توجه به تفاوت قیمت ۳۰۰ دلاری، برای خرید مدل پرو چندان قانع‌کننده نیستند. دوربین تله‌فوتو که دیگر جذابیت چندانی ندارد و دوربین اولترا واید هم در آیفون ۱۱ هم تعبیه شده است. ولی در هر صورت مجموع این سه دوربین، سیستم پیشرفته‌ای را تشکیل می‌دهند که البته مزیت خیلی مهمی نیست، ولی در نهایت یک مزیت نسبت به مدل استاندارد محسوب می‌شود.

علاوه بر این، اپل با انتخاب پسوند «پرو» برای این دو مدل آیفون، به نوعی به کاربران این پیام را منتقل می‌کند که این گجت‌ها، محصولات خاصی هستند و فقط تعداد محدودی از کاربران می‌توانند آن را داشته باشند. به همین خاطر، در نهایت تفاوت مدل پرو و مدل استاندارد بیش از اینکه مربوط به ویژگی‌های فنی باشد، به احساسات کاربران ارتباط دارد.

اما در رابطه با این نام‌گذاری جدید، باید به یک موضوع دیگر هم اشاره کنیم که اهمیت زیادی دارد:

آیفون پرو انسجام بین محصولات مختلف اپل را افزایش می‌دهد

گجت‌های دارای پسوند «پرو» بین محصولات اپل سابقه زیادی دارند. در میان محبوب‌ترین آن‌ها می‌توانیم به مک‌بوک پرو و آیپد پرو اشاره کنیم. به همین خاطر، عرضه آیفون پرو اقدامی کاملا منطقی محسوب می‌شود.

اپل برای نام‌گذاری محصولات جدید خود، مطمئنا نام محصولات شرکت‌های رقیب را هم مورد بررسی قرار داده است. هواوی، وان‌پلاس و شیائومی همگی گوشی‌های دارای پسوند پرو را روانه‌ی بازار کرده‌اند که اگرچه در آمریکا رقیب مهمی برای محصولات اپل نیستند، ولی در بازارهای جهانی رقابت زیادی با این شرکت دارند. آیفون پرو می‌تواند در برابر گوشی‌های اندرویدی بهره‌مند از عنوان پرو شاید تا حد اندکی بیشتر به چشم بیاید که همین موضوع در نهایت یک مزیت محسوب می‌شود. لازم به ذکر است که بسیاری از کاربران برای خرید گوشی جدید، چندان به ویژگی‌های سخت‌افزاری توجه نشان نمی‌دهند یا اصلا در این زمینه تحقیق نمی‌کنند و وجود پسوند «پرو» در عنوان یک گوشی می‌تواند این خریداران را به خرید گوشی موردنظر ترغیب کند.

در نهایت، به نظر می‌رسد تصمیم اپل برای نام‌گذاری جدید آیفون‌ها مزایای مختلفی به همراه دارد و امیدواریم که حداقل برای چند سال آینده، اپل به این رویکرد نام‌گذاری پایبند باشد.

نویسنده: مسعود توکلی

در این مقاله خواهیم دید در سایر کشورهای دنیا، کاربران چه هزینه‌ای برای دسترسی به اینترنت پرداخت می‌کنند و در ازای آن چه سرویسی به آن‌ها ارائه می‌شود.

این روزها یکی از پرسش‌هایی که ذهن بیشتر کاربران اینترنت در ایران را به‌خود مشغول کرده، این است که وضعیت دسترسی به اینترنت در سایر کشورهای جهان چگونه است؟ کاربران برای اتصال به اینترنت چه بهایی می‌پردازند و سرویس ارائه‌شده به آن‌ها چه سرعت و کیفیتی دارد؟ در این مقاله‌ی زومیت، قصد داریم با پاسخ‌دادن به این پرسش‌ها و مقایسه‌ی شاخص‌های کیفی اینترنت ثابت و همراه در سطح جهان، به درک درستی از وضعیت اینترنت در ایران برسیم.

اینترنت ثابت

منظور از اینترنت ثابت در اینجا اینترنت پهن‌باندی (Broadband) است که بر بستر خطوط تلفن ثابت ارائه می‌شود. دسترسی به این نوع سرویس اینترنت در ایران نیز مانند بیشتر کشورهای دنیا ازطریق متداول‌ترین نوع از فناوری DSL یعنی ADSL میسر می‌شود.

سرعت

منابع مختلف آمارهای متفاوتی از میانگین سرعت اتصال به اینترنت در کشورهای دنیا ارائه می‌کنند که در اینجا به چند نمونه از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

وب‌سایت Speedtest.net یکی از مشهورترین سرویس‌هایی است که شاخص‌های کیفی اتصال اینترنت مانند سرعت دانلود، آپلود و میزان تأخیر (latency) کاربران را بررسی می‌کند. ازآنجاکه اسپیدتست‌دات‌نت با مقایسه‌ی سرعت اتصال کاربران به بیش از ۴,۷۰۰ سرور در سرتاسر جهان، تا سال ۲۰۱۸ حدود ۲۱ میلیارد آزمایش سرعت انجام داده، می‌توان با تقریب خوبی به آمار و ارقام ارائه‌شده‌ی این سایت اعتماد کرد.

ایران با داشتن متوسط سرعت ۱۲.۶۲ مگابیت‌برثانیه، در رتبه‌ی ۱۳۱ جهان و پایین‌تر از کشورهایی چون سومالی و اوگاندا قرار دارد

بنابر اعلام این سایت، در آوریل۲۰۱۹، متوسط سرعت دانلود ازطریق اینترنت پهن‌باند ثابت در جهان برابر با ۵۸.۶۶ مگابیت‌برثانیه است و این سرعت برای آپلود به ۲۸.۹۹ مگابیت‌برثانیه می‌رسد. این در حالی‌ است که ایران در همین بازه‌ی زمانی با داشتن سرعت ۱۲.۶۲ مگابیت‌برثانیه در رتبه‌ی ۱۳۱ و پایین‌تر از کشورهایی چون عراق، سومالی، اتیوپی، رواندا و اوگاندا قرار دارد. می‌توانید فهرست کامل رده‌بندی اسپیدتست براساس سرعت اتصال به اینترنت ثابت را از اینجا مشاهده کنید.

وب‌سایت cable.co.uk نیز با انجام ۱۶۳ میلیون آزمایش سرعت در ۲۰۰ کشور و منطقه‌ی خودگردان در جهان، ایران را با کاهشی ۱۲ پله‌ای درمقایسه‌با سال ۲۰۱۷ در رتبه‌ی ۱۴۵ جهان قرار داده‌ است. نتایج ارائه‌شده‌ی این سایت حاصل بررسی سرعت ۱۲ ماه اخیر کاربران ازطریق M-Lab (پروژه‌ای مشترک از گوگل و دانشگاه پرینستون و چند شرکت و دانشگاه دیگر) است.

^{نقشه‌ی cable.co.uk از سرعت اینترنت در کشورهای جهان}

آکامای (Akamai) یکی دیگر از شرکت‌هایی است که درزمینه‌ی ارائه‌ی خدمات ابری فعالیت می‌کند. شبکه‌ی تحویل محتوا (CDN) این شرکت بزرگ‌ترین پلتفرم پردازش غیرمتمرکز در سطح جهان است که به ۱۵ تا ۳۰ درصد از کل ترافیک وب سرویس می‌دهد. این شرکت در سه‌ماهه‌ی پایانی سال ۲۰۱۵ در گزارشی با نام وضعیت اینترنت، با تحلیل بیش از ۲۰۰ تریلیون درخواست ثبت‌شده در پلتفرم CDN خود، فهرستی از سرعت دسترسی به اینترنت در ۱۴۵ کشور جهان ارائه کرده‌ بود که نتایج آن را در قالب نقشه‌ی تعاملی زیر مشاهده می‌کنید.

نقشه‌ی تعاملی آکامای از سرعت اینترنت در کشورهای جهان

این نقشه نشان می‌دهد درحالی‌که در سال ۲۰۱۵ کشورهای سومالی و اوگاندا اینترنت کندتری درمقایسه‌با ایران داشته‌اند، پس از گذشت چهار سال، سرعت اینترنتشان از ایران پیشی گرفته‌ است.

کیفیت اتصال و سلامت سرویس

مقاله‌های مرتبط:

• پروتکل دروازه ای مرزی یا BGP چیست و سرقت آن به چه معنی است
• چرا ترافیک گوگل به روسیه و چین هدایت شد؟

هنگامی‌که صحبت از کیفیت سرویس اینترنت در میان باشد، هر کاربر بسته به نوع استفاده‌اش از اینترنت، به‌دنبال سنجش معیار متفاوتی است. برای مثال، اگر گیمر هستید و به بازی‌های آنلاین علاقه دارید، احتمالا داشتن پینگ (Ping)پایین، برایتان از هر چیز دیگری مهم‌تر باشد. پینگ بالای بازی‌های ویدئویی آنلاین در ایران بیشتر به فاصله از سرورها و مراکز داده‌ی غربی مربوط می‌شود. درصورت افتتاح مراکز داده‌ی شرکت‌های بزرگ مانند مایکروسافت و آمازون در کشورهای هم‌جوار، این میزان پینگ برای کاربران ایرانی هم تاحدزیادی کاهش پیدا خواهد کرد.

به‌جز پینگ، معیارهای دیگری هم هستند که با استفاده از آن‌ها سلامت اینترنت هر کشور اندازه‌گیری می‌شود. اوراکل سال گذشته سرویسی با نام «نقشه‌ی اطلاعات اینترنت» (Internet Intelligence Map) راه‌اندازی کرد که در آن «سلامت» اینترنت کشورهای مختلف به‌صورت درلحظه سنجیده می‌شود. اوراکل در پستی وبلاگی سرویس جدیدش را این‌گونه معرفی کرده بود:

اوراکل امروز دردسترس قرارگرفتن «نقشه‌ی اطلاعات اینترنت» را اعلام می‌کند؛ سرویسی که با استفاده از رابط گرافیکی ساده، کاربران را از سلامت اینترنت مطلع می‌کند. این نقشه بخشی از حرکت ابتکاری اوراکل با نام «اطلاعات اینترنت» (Internet Intelligence) است که به فهم و تحلیل وضعیت زیرساخت‌های اینترنت جهانی کمک خواهد کرد.

بیش از یک دهه است که اعضای تیم اطلاعات اینترنت اوراکل برخی از بزرگ‌ترین حوادث اینترنتی را رازگشایی کرده‌اند؛ از سرقت پروتکل مرزی (BGP Hijacking) گرفته تا قطع‌شدن کابل‌های زیر آب‌های اقیانوس براثر برخورد با زیردریایی‌ها.

با مراجعه به سایت map.internetintel.oracle.com، متوجه می‌شویم اینترنت ایران بیشتر اوقات از سلامت خوبی برخوردار نیست.

^{پایداری مسیرهای BGP ایران در مقایسه با ترکیه}

^{اوراکل اعلام کرده با راه‌اندازی سرویس «نقشه‌ی اطلاعات اینترنت» قصد دارد کاربران را از وضعیت «سلامت اینترنت» مطلع کند.}

سایت‌های مسدود شده

درست یا غلط بودن مسدود‌کردن دسترسی کاربران ایرانی به بسیاری از سایت‌ها و سرویس‌ها، بحثی است که نه به موضوع این مطلب ارتباطی دارد و نه بررسی آن در این مقاله می‌گنجد. با درنظرگرفتن این توضیح، دسترسی کاربران ایرانی به سایت‌ها و سرویس‌های اینترنتی را صرفا از دیدگاه آماری بررسی خواهیم کرد. 

بنابر آخرین آمار رسمی، دسترسی به بیش از پنج‌میلیون سایت از داخل ایران مسدود است

آخرین‌باری که آمار دقیقی از تعداد سایت‌های مسدودشده ارائه‌ شد، مربوط‌به سال ۱۳۸۷ است. در آن سال، مشاور قضایی دادستانی کل کشور، آقای خرم‌آبادی، در مصاحبه با خبرگزاری مهر تعداد سایت‌های فیلترشده را پنج‌میلیون اعلام کرد. همچنین، وب‌سایت Mashable در سال ۲۰۱۴ با بررسی معیارهایی چون «موانع اتصال» و «محدودیت دسترسی به محتوا»، کشورهای جهان را رده‌بندی کرده‌ بود که در آن ایران آخرین رتبه‌ی فهرست (حتی پایین‌تر از کشورهایی چون چین و کوبا) را به‌خود اختصاص داده بود.

سقف حجم و مصرف منصفانه

اواخر آبان‌۱۳۹۶ با ابلاغ مصوبه‌ی ۲۶۶ کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات سرویس‌دهنده‌های اینترنتی ایران طرح‌های جدید خود را با نام‌هایی چون «اینترنت غیرحجمی» و «اینترنت نامحدود» عرضه کردند. پس از مدتی کوتاه، مشخص شد آنچه از آن به‌عنوان «اینترنت نامحدود» نام برده می‌شود، کوچک‌ترین شباهتی به نمونه‌های مشابه در سطح جهانی ندارد. در قسمت «پنجم» از بند «ب» مصوبه‌ی ۲۶۶ می‌خوانیم:

پس از عبور از آستانه‌ی استفاده‌ی منصفانه‌ی ماهانه، دارنده‌ی پروانه می‌تواند نسبت به اعمال سیاست استفاده‌ی منصفانه اقدام کند و نسبت به کاهش سرعت کاربر تا حداقل سرعت ۱۲۸ کیلوبیت‌برثانیه (۱۶ کیلوبایت‌برثانیه) اقدام کند یا آنکه براساس اطلاع‌رسانی‌های قبلی انجام‌شده به کاربر و اخذ تأییدیه‌های مربوطه از وی، نسبت به فروش حجم اضافه‌ی ترافیک بین‌‌الملل و داخلی اقدام کند.

به‌گفته‌ی معاون سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، وزیر ارتباطات اولین کسی بود که طرح‌های جدید را «اینترنت نامحدود» نامید

پس از مطرح‌شدن سؤالات متعدد کاربران، صادق عباسی‌شاهکوه، معاون بررسی‌های فنی و صدور پروانه سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، تأکید کرد اسم این طرح، عرضه‌ی اینترنت نامحدود نیست. البته اولین فردی که این طرح را به این نام خواند، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات بود؛ ولی پس از انجام بررسی‌های فنی مشخص شد که عرضه‌ی اینترنت به‌صورت نامحدود از لحاظ فنی میسر نیست. عباسی‌شاهکوه درادامه ادعا کرده بود:

در دنیا دو مدل برای روش اتصال محور وجود دارد: در مدل اول وقتی مصرف کاربر از سقف مجاز عبور کند، سرعت را کم می‌کنند و در مدل دوم با گذشتن از سقف مجاز به کاربر امکان خرید حجم اضافه می‌دهند. در اجرای این طرح در ایران، مدل دوم انتخاب شده است.

البته سیاست مصرف منصفانه (Fair Use Policy) تنها مختص ایران نیست؛ اما آنچه آقای عباسی‌شاهکوه درباره‌ی مدل‌های ارائه‌ی سرویس اینترنت در جهان ادعا می‌کند، شباهتی با واقعیت ندارد. همان موقع در زومیت در مقاله‌ای اختصاصی به‌قلم فرشید معتمد طرح‌های ارائه‌شده در ایران را با دیگر کشورها مقایسه کردیم. در قسمتی از آن مقاله می‌خوانیم:

نکته‌ی دیگر این است که برخلاف گفته‌ی معاون سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی درباره‌ی طرح‌های مشابه در دنیا، تقریبا در تمام کشورهای دنیا محدودیت‌های حجمی که تحت نام «میزان مصرف منصفانه» شناخته می‌شد، از تعرفه‌ی سرویس‌های ثابتِ اینترنتی برداشته شده است و تنها سرویس‌های موبایلی و سرویس‌های ارزان‌قیمتِ ثابت با محدودیت‌های حجمی، آن هم با حجم‌های ۵۰ تا ۳۰۰ گیگابایت در ماه عرضه می‌شوند.

در جدول زیر، مشاهده می‌کنید بسیاری از ISPهای مشهور در سطح جهان، از چیزی به اسم سیاست مصرف منصفانه استفاده نمی‌کنند و اینترنت ثابت ارائه‌شده‌ی آن‌ها به‌معنای واقعی کلمه «نامحدود» است.

قیمت سرویس

مقایسه‌ی قیمت سرویس ایترنت در ایران با دیگر کشورهای جهان، به‌ویژه کشورهای غربی، کار ساده‌ای نیست؛ چراکه از یک طرف، در خیلی از کشورهای اروپایی و آمریکایی، سرویس‌های اینترنت ثابت با سرعت مشابه ایران عرضه نمی‌شود و از طرف دیگر، بیشتر این سرویس‌ها یا کاملا نامحدود هستند یا درصورت داشتن سقف دانلود (Data Cap)، حداکثر حجم مجاز دانلود آن‌ها با سرویس‌های ایرانی قیاس‌پذیر نیست. به‌همین‌دلیل، درادامه بالارده‌ترین سرویس اینترنت ایران را با پایین‌رده‌ترین سرویس‌های خارجی مقایسه می‌کنیم. در این مقایسه، علاوه‌بر هزینه‌ی اصلی سرویس، قیمت معادل را با درنظرگرفتن نسبت سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی (GDP per Capita) محاسبه خواهیم کرد.

^{* بعضی قیمت‌های اشاره‌شده (مانند سافت‌بنک ژاپن) مربوط‌به سرویس‌های یک‌ماهه است. درصورت خرید سالانه، قیمت سرویس ارزان‌تر محاسبه می‌شود. همچنین قیمت برخی از سرویس‌ها در ۱۲ ماه اول اشتراک بسیار کمتر است. قیمت معادل براساس نرخ برابری ارز در تاریخ نگارش مقاله (۲۵خرداد۱۳۹۸) محاسبه شده‌ است. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی شرایط سرویس، روی نام ISP کلیک کنید.}

^{(برای مشاهده در ابعاد اصلی روی تصویر کلیک کنید)}

تمامی آنچه تابه‌حال گفته‌ شد، به‌معنای آن است که متأسفانه اینترنت ثابت کشورمان یکی از کندترین و بی‌کیفیت‌ترین و گران‌ترین سرویس‌های اینترنت در جهان است. شاید انتظار ارائه‌ی سرویسی با کیفیت نزدیک به استانداردهای جهانی از ISPهای داخلی، انتظاری گزاف و خلاف واقعیت‌های موجود باشد؛ اما به‌نظر نمی‌رسد چنین انتظارِ حداقلی، درباره‌ی قیمت سرویس‌های ارائه‌شده چندان نابه‌جا باشد.

 اینترنت همراه

خوشبختانه اوضاع اینترنت همراه ایران (مخصوصا ازلحاظ قیمت) بسیار بهتر از اینترنت ثابت آن است. براساس آمار Speedtest.net، اینترنت همراه ایران در آوریل‌۲۰۱۹ با متوسط سرعت ۲۹.۲۷ مگابیت‌برثانیه، بالاتر از کشورهایی چون مکزیک، برزیل، روسیه و ایرلند، در رتبه‌ی ۵۳ جهانی قرار گرفته‌ است. فهرست کامل رده‌بندی کشورها براساس سرعت اینترنت همراه را از اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

ایران یکی از ارزان‌ترین اینترنت‌های همراه جهان را دارد

بااین‌حال، شاید آنچه برای بسیاری از کاربران ایرانی از سرعت اینترنت هم مهم‌تر باشد، قیمت آن است. گرچه قیمت بسته‌های اینترنت همراه در ایران بسته به اپراتور و طرح انتخابی متفاوت است، با تقریب خوبی می‌توان گفت این قیمت در بدترین حالت ممکن نیز به‌زحمت از سه‌چهارهزار تومان برای هر گیگابایت تجاوز می‌کند. درنتیجه، می‌توان گفت ایران یکی از ارزان‌ترین اینترنت‌های همراه را در جهان دارد.

نمودار زیر حاصل بررسی cable.co.uk از ۶,۳۱۳ طرح اینترنت همراه در بیش از ۲۰۰ کشور جهان در سال ۲۰۱۹ است.

با نگاهی به نمودار بالا، متوجه می‌شویم برای خرید هر گیگابایت اینترنت همراه در آمریکا باید به‌طور متوسط ۱۲ دلار (معادل ۱۵۶ هزارتومان با درنظرگرفتن نرخ تقریبی برابری ارز در زمان نگارش این مقاله) پرداخت کرد. حتی با درنظرگرفتن اختلاف ۱۱ برابری سرانه‌ی تولید ناخالص داخلی دو کشور، قیمت معادل‌سازی‌شده همچنان بالاتر از ۱۴ هزار تومان برای هر گیگابایت خواهد بود.

دیدگاه شما درباره‌ی قیمت و کیفیت اینترنت ثابت و همراه ایران در‌مقایسه‌با دیگر کشورهای جهان چیست؟ تجربیات خود از کارکردن با سرویس‌ها و سرویس‌دهنده‌های اینترنت را با ما و کاربران زومیت به‌اشتراک بگذارید.